Κατά την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, πολλοί είναι αυτοί που έχουν καταπιαστεί με το θέμα της ταυτότητας. Ποιο στοιχείο είναι αυτό που ορίζει το ‘’εγώ’’? Είναι τα φυσικά χαρακτηριστικά? Μήπως η προσωπικότητα? Τα συναισθήματα? Οι σκέψεις? Οι πράξεις? Είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν πριν από 15 χρόνια ή που θα είμαστε μετά από 20? Δεδομένου... Continue Reading →
Αυτόν το στίχο είχε γράψει σε ένα από τα ποιήματα της η Κατερίνα Γώγου και από τότε έχουν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια. Αλλά μια δόση επικαιρότητας την έχει. Σε αυτό το ελπιδοφόρο ποίημα – ίσως να είναι και το μόνο αντίστοιχο που είχε γράψει – οραματιζόταν έναν καλύτερο κόσμο, δίνοντας έναν τόνο αισιοδοξίας με... Continue Reading →
Τώρα που μπήκε ο Μάης μου έρχεται πιο έντονα στο μυαλό η Άνοιξη. Όχι μία Άνοιξη γενικά. Αλλά εκείνη η άνοιξη με τα λουλούδια, με τον έρωτα, η ξένοιαστη, η χρωματιστή, η ζεστή, η γεμάτη από αρώματα, η μελωδική. Όλοι ονειρευτηκαμε μια τέτοια άνοιξη. Πολλές φορές ίσως θεωρήσαμε ότι τη ζήσαμε κιόλας. Και έπειτα επιστρέψαμε... Continue Reading →
Ένας Γερμανός που έσωζε Εβραίους. Ακούγεται κάπως οξύμωρο ή και ειρωνικό και θα μπορούσε να είναι ο τίτλος ενός παραμυθιού ή ενός μύθου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, πρόκειται για μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή, η οποία εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στην κατοχική Ευρώπη. Όσοι έχετε δει την ταινία του Στίβεν... Continue Reading →
Καθόλου τυχαίο αυτό το Μητερα. Και καθόλου τυχαίο το κεφάλαιο γράμμα Μ . Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν αισθάνθηκα τόσο συνδεδεμένη με τη φύση. Θα μου πεις μέσα στην καραντίνα; Και όμως μέσα στην καραντίνα. Με αφορμή το διαλλογισμό που κατάφερα να τον κάνω σε ροή και καθημερινά, διάφορες πλατφόρμες ενημέρωσης αλλά και τόσων... Continue Reading →
