Σε ένα παραμύθι που παραλίγο να πιστέψεις πολύ .
Είναι κάποιες συναντήσεις μας που δεν είναι τυχαίες . Είναι κάποια βλέμματα που σε καθορίζουν . Η λάμψη τους σε κάνει να ξεχάσεις όλα όσα ήξερες μέχρι εκείνη τη στιγμή .
Κι έπειτα έρχεται η επικοινωνία . Και λες δεν μπορεί . Όλα όσα ζητούσα να είναι εδώ .
Και μετά έρχεται το φλερτ . Και το παραμύθι που περίμενες από παιδί συμβαίνει .
Συμβαίνει σε εσένα . Όχι σε κάποιον άλλον .
Δεν το παρατηρείς απλά ,το ζεις .
Και ξαφνικά θεωρείς ότι η ζωή σου παίζει κάποιο περίεργο παιχνίδι .
Τόση γενναιοδωρία ; Και ξαφνικά έρχεται ο φόβος . Οι άνθρωποι δε ξεβολεύονται γιατί ξέρουν ότι θα πρέπει να προσπαθήσουν . Κι όταν φοβηθούν το βάζουμε στα πόδια .
Κι εκεί προσπαθείς να διακρίνεις αν όλα αυτά που πίστεψες ισχύουν η αν η ανάγκη σου σε έκανε να τα δεις έτσι .
Κι αναρωτιέσαι …μα αυτός ο άνθρωπος που σήμερα το έβαλε στα πόδια είναι ο ίδιος άνθρωπος που εχθές πίστεψες ότι είδες κάτι από την ψυχή του και που σου μιλούσε για αξίες και ουσία . Ναι . Ο ίδιος . Γιατί είμαστε τα πάντα . Και εν δυνάμει μπορούμε να θέλουμε και να μη θέλουμε . Και έπειτα λες τι είναι ακριβώς ο έρωτας ;
Αχ ο έρωτας …αν ο έρωτας δεν είναι η εγκεφαλική επικοινωνία ,η σκέψη και η προσμονή τότε τι;
Πάντως εσένα σε πίστεψα …
Και παραλίγο να πιστέψω οτι θα γράψουμε το δικό μας παραμύθι …παραλίγο .
Αγνή
Σχολιάστε