Το γαμώτο είναι άτιμο.
Έρχονται άνθρωποι ,φεύγουν άνθρωποι .
Κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν συνεχώς και η ζωή είναι ένας ένας αέναος ρυθμός θετικών και αρνητικών ακουσμάτων που δημιουργούν τη δική μας ,την προσωπική μας μουσική .
Κάποιες φορές συντονίζονται τα πράγματα λειτουργούν οι καταστάσεις και απλά συμβαίνουν . Άλλες δυσκολεύονται να συντονιστούν και τα κάνουμε εμείς να συμβαίνουν.
Και είναι τα θέλω μας που ορίζουν τα πράγματα .Οι κοινές προθέσεις μας ,η επαφή με το μέσα μας και η ειλικρίνεια μας στους ανθρώπους με.τους οποίους συσχετιζόμαστε.
Τι γίνεται όμως όταν η ειλικρίνεια χάνεται στην πορεία και όταν όσα έζησες με κάποιον είναι να σαν μην τα ζήσατε ποτέ .
Εκεί που ξαφνικά χάνεις τον κόσμο για λίγο γιατί δεν ξέρεις πλέον ποιον να εμπιστευτείς όταν ακόμα και οι αισθήσεις σου κάπου έχασαν τον δρόμο .
Όταν ακόμα και όσα είχες καταλάβει είναι πλέον θολές μνήμες στιγμών που μοιράστηκες με έναν άγνωστο άνθρωπο που κάποτε σου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως να ήταν και ο άνθρωπος σου . Αλλά δεν ήταν .Δεν ήταν …
Και μένεις εκεί αποσβολωμένος όχι γιατί πληγώνεσαι πλέον αλλά γιατί αισθάνθηκες προδομένος επειδή όλα όσα είχες καταλάβει ήταν λάθος .
Και μένεις εκεί αγκαλιά με το γαμώτο σου .
Και το γαμώτο …είναι άτιμο πράγμα .
Αγνή
Σχολιάστε